‘Heel graag wilde ik zangeres worden,’ zegt Candida Thompson, ‘maar sopraan Janet Baker adviseerde me om eerst een instrument te leren bespelen voordat ik me aan zang zou wagen. Zo geschiedde, ik ging viool spelen en kwam op mijn zeventiende op de Guildhall School of Music & Drama in Londen terecht bij David Takeno. Even heb ik nog altviool overwogen, maar de viool paste het beste bij me. En nu kan ik me natuurlijk niets anders meer voorstellen’, lacht Thompson.
‘De klank van de altviool vind ik wel heerlijk, van sopraanachtig geluid hou ik minder. De viool waar ik nu op speel, een Guarneri, heeft dan ook een donkere en warme klank, als een echte Italiaan. De diepte en kleurenrijkdom zijn enorm. En wat ook heel belangrijk is, dit instrument voegt zich gemakkelijk in een ensemble, het timbre ervan laat zich goed mengen. Daarbij draagt het geluid van de viool ver, als het moet, en is de klank voor mij heel persoonlijk.’
Op deze Guarneri is Candida Thompson te horen in onder meer Amsterdam Sinfonietta, het gezelschap waar ze in 1995 aantrad als concertmeester. Sinds 2003 heeft ze ook de artistieke leiding van het strijkorkest in handen. Onder haar aanvoering nam Sinfonietta een ruime hoeveelheid cd’s op bij het label Channel Classics.
Thompson soleerde bij talloze orkesten in Europa, de Verenigde Staten en het Verre Oosten. Maar over kamermuziek is ze het gepassioneerdst. Ze speelde samen met haar mentoren Isaac Stern en Bruno Giuranna, en recent met Harriet Krijgh en Simone Lamsma. Thompson maakt deel uit van het Hamlet Pianotrio. ‘Kamermuziek heb ik van huis uit meegekregen, en is heel belangrijk voor me: geen focus op het individu, maar op het samenspel. Samen iets opbouwen, niet wegvallen in het grote geheel of juist alleen maar als solist in de schijnwerpers staan, maar in een klein ensemble naar de top werken. Met anderen de muziek tot leven kussen, geeft enorm veel voldoening.’
‘Ik geniet er ook erg van als er jonge mensen meespelen met Sinfonietta, ze kunnen zich ontwikkelen en ontdekken wat hun eigen stem is en hoe die past bij andere musici. Dat groeiproces is fantastisch om te zien en om zelf mee te maken. Als je in een kleine groep speelt moet je heel precies te werk gaan, weten wat je doet, je bent allemaal even betrokken en belangrijk. Ik koester deze manier van samenwerken.’
Van haar docent aan de Guildhall School of Music & Drama, David Takeno, leerde Candida Thompson om zichzelf te blijven ontwikkelen. Hij gaf haar het gereedschap daarvoor in handen. ‘Er is nooit maar één mogelijkheid, ik moest zelf uitzoeken wat voor mij werkte. Iedereen is anders. David zei altijd: “You play your life.” Dat is een wijze les waar ik elke dag opnieuw de vruchten van pluk. Omdat er niet maar één weg is, omdat je als mens verandert en je je in de loop van de tijd ontwikkelt, moet je blijven zoeken en proberen. Zo blijf je fris en bij de les. Ik hou er niet van om mensen te zeggen wat ze zouden moeten doen in muzikaal opzicht, een open discussie en alternatieven aandragen zijn veel boeiender.’
‘Ik denk dat ik gedurende de jaren sterker in het leven ben gaan staan, en dat uit zich ook in mijn spel. Ik voel me zelfverzekerder dan vroeger, heel fijn. Amsterdam Sinfonietta heeft me daarbij geholpen, je werkt met zoveel mensen intensief samen. Twijfel laat ik ook toe, ik probeer permanent open te staan voor nieuwe mogelijkheden. Mijn muzikale kleurenpalet is zeer beslist gegroeid.’
‘Ik kan me mijn leven zonder muziek niet voorstellen, muziek is als een religie voor me. De energie die ze me geeft is onvoorstelbaar groot, en ik hoop die door te geven aan de luisteraar. Iedere dag ben ik bezig met muziek, op vele manieren. Naar muziek luisteren kan ik niet goed, ik wil haar zelf spelen. Een cd opzetten? Dan wil ik liefst naar een plek waar ik klanken live kan beleven, ik wil er middenin zitten. Ik leef voor de muziek.’
Interview Frederike Berntsen
